کفش کیکی

به طور کلی « انتخاب » یکی از معدود کلماتی بود که من بعد از کلمات «بابا» و «مامان» آموختم. چرا؟ چون مامان جون اصرار داره که من باید فرصت انتخاب داشته باشم ،البته برای خریدهایی که به من مربوط میشه مثل خرید کفش ، اسباب بازی ، کتاب قصه ، رنگ و گاهی مدل لباس، خوراکی ها، وسایل بازی در شهر بازی ، شکل مسواک ، طعم خمیر دندون و ...

من برای هر کفشی یه اسم می ذارم و به اون اسم هم مقیدم. مثلا اگه بگم کفش پاپیونی رو می خوام تا زمانی که اون کفش رو پا میکنم میگم کفش پاپیونی! این دفعه هم رفتیم کفش فروشی. مامان جون و باباجون گفتن زینب خانم یه جفت کفش انتخاب کن.شروع کردم به پایین آوردن و به هم ریختن کفش ها .بعضی هاش رو پا میکردم و بعضی ها رو همون جا روی زمین رها میکردم. مامان جون پشت سر من ویترین رو مرتب می کرد. آخه اینقد ذوق زده میشم که حواسم به اطرافم نیست. آخرش گفتم این کفش کیکی رو بخریم! چون مکعب های روی کفش شبیه تکه های کیک تولد یاسین بود!