کمی بالاتر از نوک بینی!

من به جهانی آمده ام پاک و رویایی. دنیایی سراسر شور و شیدایی. من روی زمینی زندگی می کنم که آسمانش کمی آبی و زمینش کمی سبز است. در دهکده جهانی چشمه اشک مادرم خشکیده است و شانه های پدرم زیر بار گران دردی خمیده است. دنیای من فراتر از اشک و لبخند و آه و رویا شده است. در دنیای من انگار هیچ چیز سر جای خودش نیست. در دنیای شما هم همینطور! 7 سال است که دوم آوریل مصادف با سیزده فروردین به نام من نامگذاری شده است. یعنی روز جهانی اتیسم و آگاه سازی برای آن... اما سبزه های عید از یادتان می برد که گره دنیای من را کمی شل تر کنید.

این چند جمله از طرف من و باباجون و دخترجون تقدیم میشه به بهنام و امثال بهنام. کاش می شد به دنیای پیچیده آنها راهی باز کرد. پیشاپیش از باباجون و دخترجون برای همکاری جهت نگارش پایان نامه ای با موضوع کودکان اتیسم تشکر میکنم. خصوصا لحظاتی که آنها پا به پای من برای کمک به بهنام ( کودک اتیسم) تلاش کردند و نتیجه کمی حاصل شد!